Ik ben een uitsteller.
Zo. Dat is er ook maar eens uit. 😉 Dagen, weken kan ik dingen uitstellen. Dingen waarvan ik weet dat ze uiteindelijk onvermijdelijk zijn.
Huishoudelijke taken, bijvoorbeeld. Of, in een vorig leven ergens, leren voor proefwerken.
Op dit moment werk ik aan een grote opdracht voor mijn eigen bedrijfje. Een ontzettend leuke opdracht, maar nog nooit heb ik zoiets ‘groots’ gedaan. Wat als ik faal?
Dus… Stel ik uit.
Gevoelens laten ons bevriezen
Ik lees twee boeken tegelijk. Ik verzin allerlei leuke uitjes. Maak lijsten met plannen voor ‘als ik klaar ben met deze opdracht’. Maar ik bevries als ik daadwerkelijk aan het werk moet.
Gelukkig ben ik niet de enige. Er wordt een heleboel onderzoek gedaan naar uitstelgedrag. Tijdens mijn meest recente poging om te ontsnappen aan de realiteit (om precies te zijn, toen ik deze mail aan het uitstellen was) stuitte ik op een wetenschappelijk artikel met een andere insteek dan anders.
Onderzoekers lieten zien dat uitstelgedrag niet zozeer veroorzaakt wordt door het verkeerd inschatten van tijd, wat lang de gangbare opvatting is geweest, maar voortkomt uit het feit dat de uitgestelde activiteit op de een of andere manier een negatief gevoel bij ons oproept.
Om onszelf vervolgens ‘gerust te stellen’, gaan we dingen doen die ons een positief gevoel geven.
In mijn geval: mijn opdracht zorgt voor faalangst. Om die faalangst weg te drukken, lees ik boeken. (Daar ben ik namelijk héél goed in. 😉) Dat dat lezen uiteindelijk zorgt dat ik minder tijd heb, waardoor er meer druk ontstaat, waardoor de kans op falen natuurlijk hard toe neemt. Dat is schijnbaar moeilijk uit te leggen aan een brein. Helaas!
Herkenbaar proces?
Je moet van jezelf de woonkamer op orde brengen, want morgenavond komen er mensen eten. In plaats daarvan ga je op de bank zitten met een chocoladereep en je telefoon, en scroll je door facebook of je leven ervan af hangt.
Of je gaat de zolder opruimen. Minder destructief, maar in principe nog steeds nutteloos uitstelgedrag, want het was geen prioriteit.
Morgenmiddag, vlak voor dat de visite komt, gooi je gauw even alle troep uit je woonkamer op je bed, trek je je meest opgeruimde gezicht, en klaar..!
(Nee hoor, ik heb je webcam niet gehackt. Echt niet.) 😉
Er is hoop voor mensen zoals jij en ik! 😊
Uit hetzelfde artikel:
“Research shows that once the first step is made towards a task, following through becomes easier.”
Oftewel… De moeilijkste stap uít de negatieve spiraal, is de eerste stap. Daarna wordt het allemaal makkelijker! Het advies van deze onderzoekers is om jezelf de volgende vraag te stellen:
“Wat is de volgende actie – een simpele, volgende stap – die ik zou nemen als ik NU zou beginnen aan deze taak?”
Het idee hierachter is dat je met deze vraag stopt met focussen op je negatieve gevoelens, waardoor de nadruk weer komt te liggen op het doen van de volgende actie. En als je één keer weer in beweging bent, is de kans vele malen groter dat je ook in beweging blijft. Eureka! 😊
Ik geloof dat ik weet wat me te doen staat!
En jij, hoe staat het ervoor in jouw huis? Ben je in beweging, of zit je kattenfilmpjes te kijken om je schuldgevoel te onderdrukken en je endorfine te boosten? (Ja, het is een ding mensen, die filmpjes…)
Weet jij wat de volgende, simpele stap is om te nemen?
Ga er deze week eens voor zitten! 😊
Liefs, Esther
