Ons kleine meisje, de jongste van het gezin, werd afgelopen week alweer drie jaar. Ze had zo ongeveer een heel jaar elke dag gevraagd wanneer ze jarig zou zijn. "Want dan mag ik een taart uitzoeken, en dan word ik een grote, dikke mevrouw." 😅
De taart is er gekomen, maar ik ben erg blij te kunnen vermelden dat ze nog geen mevrouw is geworden en ook nog steeds aardig gemiddelde proporties heeft voor een driejarige.
Het is geweldig om haar rond te zien rennen, een kopietje van mijzelf. De hele dag bezig, van hot naar her, continu nieuwsgierig om te zien wat iedereen doet, overal met haar neus bovenop. Dansend, zingend, huppelend.
Onbezorgd, haar dagen gevuld met knuffels, buiten spelen, boekjes lezen, ruzietjes met haar broers en zussen en heel veel liefde.
Verjaardagen zijn altijd van die speciale terugkijk-momenten. En deze was extra speciaal, extra bijzonder en ontzettend confronterend.
Want dat kleine meisje, dat kon ik zelf maar zo heel even zijn.
Ik was net drie jaar, toen mijn enigszins gecompliceerde maar toch gelukkige leventje volledig op zijn kop werd gezet. Het zou jaren en jaren duren voor ik weer onbezorgd kon dansen. Voor ik weer dat kleine meisje zou durven accepteren zoals ze was.
En nu voed ik dus zelf een klein meisje op. En haar grote zus, en drie grote broers. En doe ondertussen hard mijn best om het kleine meisje in mezelf te verzorgen, te koesteren, lief te hebben en te (laten) helen.
In mijn kinderjaren, en het grootste gedeelte van mijn volwassen jaren, was ik me niet bewust van wat er gaande was. Waarom was ik zo ontzettend onzeker? Waarom probeerde ik iedereen om me heen te 'pleasen'? Waarom had ik continu darmklachten en de meest afschuwelijke eczeem? Waarom was ik aldoor... moe?
Pas toen ik volledig instortte en alle vertrouwde patronen afgebroken werden, kon ik langzaam het hele plaatje gaan zien. Met hulp van coaches, eerlijke en liefdevolle vrienden en een heleboel zelfstudie, kon ik stappen gaan maken, mezelf gaan ontdekken en gaan helen.
Eén van de boeken die me een hele grote stap in de juiste richting heeft geleid is “Ongezien Opgegroeid” van psycholoog Lindsay Gibson.
Dit is een gedeelte van de tekst op de achterkant van haar boek:
"Niet alle ouders zijn emotioneel volwassen, of emotioneel beschikbaar voor hun kinderen. Ook als het je als kind fysiek aan niets ontbroken heeft, kun je geborgenheid, veiligheid of liefde hebben gemist, wat doorwerkt in je volwassen leven. Misschien heb je geleerd je zoveel mogelijk aan te passen en niet te praten over wat je voelt. Misschien vind je het zelfs moeilijk te weten wat je voelt. Als je als kind hebt geleerd altijd alert te zijn op de stemming van je ouders, is er weinig ruimte geweest voor jouw eigen emotionele ontwikkeling."
Dit boek is één van de meest verhelderende en helende boeken die ik in de afgelopen jaren heb gelezen. Het gaat niet om vergelding, schuld, dader of slachtoffer. Het is een boek dat duidelijk uitlegt hoe het komt dat je je eenzaam voelt/ voelde als kind, wat de impact daarvan is op je huidige leven én hoe je verder kunt met deze kennis.
Heb je het gevoel dat dit een onderwerp is dat op jou van toepassing is? Zou inzicht hierin je verder kunnen helpen in je eigen leven?
Binnenkort start ik met een klein groepje (max. 6 mensen) met het doorwerken van dit boek. Het zijn 10 hoofdstukken, die we in 10 weken behandelen. Zo gaat het er uit zien:
- Je leest 1 hoofdstuk per week
- Je werkt de 'huiswerk' vragen (die ik je opstuur) uit voor jezelf.
- Als je wilt, kun je je gedachten delen in de bijbehorende Telegram groep.
- We ontmoeten elkaar 5 keer online, iedere 2 weken.
Het doel is om samen te leren, te groeien en te kunnen delen.
Uit ervaring weet ik dat, het alles behalve makkelijk is om hierin te duiken, maar het tegelijkertijd ontzettend veel bevrijding oplevert. Het is belangrijk dat je in het proces mensen hebt met wie je je gedachten en gevoelens kunt delen, die het begrijpen. Je zult regelmatig de bevestiging nodig hebben dat je écht NIET gek bent. Dat je gevoelens valide zijn. En dat het je gaat lukken om te groeien, verder te komen dan de pijn, de vermoeidheid en het verdriet.
I've been there. En nog steeds heb ik anderen om me heen nodig op moeilijke momenten. Maar ik wil er ook graag voor jou zijn..!
Heb je interesse? Mail me (esther@familyforfamilies.nl) en ik zet je op een (tijdelijke) maillijst, vanwaar ik je extra informatie zal sturen.
Je hoeft niet meer eenzaam te zijn. Het kan anders.
Je mag er zijn. Je bent waardevol, belangrijk, en in staat om te helen.
Je kunt dit, één stap tegelijk.
Liefs, Esther
Ps.: dit traject is inmiddels afgesloten, en het was fantastisch! Er komt zéker een vervolg. Interesse? Mail me en ik zet je op de lijst om gemaild te worden zo snel er meer informatie beschikbaar is!
esther@familyforfamilies.nl
